Δημήτρης Μητρόπουλος
Η σταδιοδρομία του Δημήτρη Μητρόπουλου (1896-1960) συμπυκνώνει παραδειγματικά και με έναν μοναδικό τρόπο την πορεία της Νεοελληνικής μουσικής στον πρώτο αιώνα της ελληνικής Ανεξαρτησίας. Γεννημένος και σπουδαγμένος αρχικά στην Αθήνα των πρώτων χρόνων του 20ου αιώνα με βασικό Δάσκαλο του τον Βέλγο συνθέτη και μαέστρο Αρμάνδο Μαρσίκ συνέχισε κι ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο πιάνο, στη σύνθεση και στη διεύθυνση ορχήστρας στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Η μουσική του προσωπικότητα συνεπώς, διαμορφώθηκε από την όποια παράδοση ευρωπαϊκού μουσικού σκέπτεσθαι θεμελιώθηκε στην Ελλάδα κατά το β΄ήμισυ του 19ουαιώνα, καθώς και από τις επιρροές των σχολών που κυριαρχούσαν στα χρόνια των σπουδών του, της γαλλικής δηλαδή και της γερμανικής. Η όπερα «Βεατρίκη» γραμμένη ανάμεσα στα 1917-1920 αντικατοπτρίζει απόλυτα αυτές τις επιρροές και πρωτίστως την γαλλική, αφού είναι γραμμένη απευθείας πάνω στο «θαύμα» του Μαίτερλιγκ και το μουσικό της ιδίωμα φανερώνει τόσο την κατεξοχήν επίδραση του Φρανκ, αλλά και του Ντεμπυσύ και βέβαια του Βάγκνερ. Εντούτοις το έργο προδίδει πέρα από τις σε κάθε νέο συνθέτη αναμενόμενες και ανιχνευόμενες επιρροές, αξιολογότατα προτερήματα δραματικού ταλέντου τέτοιου, που έκαναν ούτε λίγο ούτε πολύ τον «Γκράνμαιτρ» της γαλλικής μουσικής της εποχής Κ. Σαιν- Σάνς, που είδε ο ίδιος την «Βεατρίκη» στο μοναδικό ανέβασμα της το 1920 στην Αθήνα, να εκφραστεί ιδιαιτέρως κολακευτικά για την όπερα και τον συνθέτη της.
